Stel je voor...een vergaderruimte
Je zit in een vergadering. Het is supergezellig. Leuk mensen. Je voelt nog niet bij iedereen een connectie, en je weet, dit is niet erg want we zijn allemaal goed zoals we zijn. Tijdens de vergadering wordt er gelachen en iedereen zegt en doet vanuit zijn eigen spontaniteit wat goed voelt. Je bent in het hier en nu en dit voelt fijn! Mensen praten met elkaar, je praat gezellig mee. Er is wat beweging, koekjes op tafel, lampjes aan want het is buiten wat guur. Van alles wat er gebeurt, neem je onbewust een aantal zaken op die je opvallen. Voelt misschien wat spanning, wellicht wat sensaties bij de hersenen, opkomen. Je herkent de sensaties. Die heb je wel wat vaker de laatste tijd, ademt door en denkt: 'het is hier supergezellig, ik doe maar even wat rustiger aan voor het erger wordt'.
Er zijn wat sensaties in het lichaam die je waarneemt terwijl je doorademt.
Er is volop beweging in de ruimte. Je ziet opeens vanuit jouw rechterooghoek een beweging. Jouw brein vangt op dat iemand een cakeje pakt. Heel snel, in een split second, gaat de mind: 'ohw hey, zij had al een cakeje genomen' en jouw blik gaat naar de schaal en de gedachte is bevestigd. Dan gaat je blik naar de persoon, de hand en de schaal en snel heen en weer. Zonder oordeel alleen een constatering.
De brein maakt allemaal associaties en probeert een inschatting te maken van het gevaar die dreigt…
Dan voel je geruststelling: 'Ah okay, het is okay, de cake is lekker en ja, die ervaring met een mannelijke leidinggevende die mij letterlijk een tik op de vinger en een preek gaf over dat je altijd maar 1 koekje mag pakken, sloeg toch echt nergens op... gelukkig ben ik niet zo, maar pfffff komt maar wel weer even op deze vervelende ervaring.’
Er is nu geen gevaar. Vanwege de herinnering scan je de ruimte en voelt: het is hier okay. De issue is helemaal geen issue.
Je weet: de gedachte en situatie is opgekomen, is gezien en deze gedachte is niet van jou.
Opgelucht adem je door. Maar zo makkelijk laat jouw mind het er niet bij zitten. Je voelt hoe het lichaam niet overeenkomt met de gedachte dat het okay is om een koekje te pakken als je hier trek in hebt: ‘Niet echt gezond hé, hoezo is het okay, ik mag het niet hoor, al die suiker en E-stoffen, wat een ander doet, moet die zelf weten… laat maar liggen hoor…’ galmt het door je hoofd.
Je voelt je lichaam en de signaal die het afgeeft. Het lichaam gaat in weerstand, heel gewiekst en het lijkt bijna normaal. De armen blijven dicht bij het lichaam en lijkt als bevroren. Je voelt je ongemakkelijk: ‘Hey, ik wil me vrij voelen, wat is dit…’ sputter je van binnen tegen.
Bewust hou je je armen van je af, pakt de armleuning beet en knijpt erin. Voelt de stof en verschuift je lichaam waardoor je arm over de rugleuning bengelt en zoekt naar verschillende posities om niet in de verkramping te gaan.
En in deze flow van beweging besluit je het nu anders te doen en spreekt je innerlijke criticus toe: ‘Weet je, ik beperk mezelf al heel lang om niet alles te eten en ik ben er nog niet zoveel gelukkiger en gezonder door geworden’ en je zet daad bij de gedachte. Je pakt een cakeje en hapt. ‘Heerlijk, het is mijn tweede nu, yammmmmm.’ Even later pak je onbeschaamd een derde.
De gedachte dat het niet mag? Die hoort niet bij deze situatie en mensen. Vragen of je er nog één mag? Hoeft niet bij deze situatie en mensen. Aangeven dat het eigenlijk wel slecht is, maar het toch doet? Hoeft ook niet in deze situatie en mensen.
Het lichaam wil jou beschermen. Door nare ervaringen in het verleden legt de brein nog steeds verbanden die in het hier en nu volledig onbewust jouw reactie stuurt. De informatie waar de brein zich op baseert, is echter onvolledig. Door je in het moment bewust te worden van de gedragingen kan je hier op het moment zelf verandering brengen.
En het verhaal gaat verder.
Stel je voor … het einde van de vergadering...
Het was een leuke vergadering en je voelt de connectie en eensgezindheid, maar het is nu wel echt genoeg geweest. Je hebt nog een middagprogramma en hebt toch even ruimte nodig om tot rust te komen. Je voelt de enthousiasme en gezelligheid, en ook wat verwarring en lichamelijke sensaties. Het lijkt alsof je hersenen overuren maken. Je hebt even rust nodig.
In het geheel volgt een fijne dag waarin je veel mooie indrukken hebt opgedaan.
De spanning in het hoofd is best intens, maar je kent het, weet dat het er is en ademt het door. Meer dan jezelf de rust en tijd te geven voor herstel, kan je niet doen.
Moe en voldaan ga je naar bed. Ergens tegen de ochtend schrik je wakker uit een heftige droom. Een keukentafel met vier personen, één ervan ben jij. Mensen aan tafel die je niet of nauwelijks kent, staan in de droom representatief voor situaties in het leven. Er vindt een gesprek plaats en het doet iets met je. Schuimbekkend van woede lees je één van de personen de les voor. Intens. Stilte en gelatenheid aan tafel. De rust keert terug. Het is veilig. Opeens sta je in een andere ruimte waar je opmerkt: dit was niet okay. Zij hadden dit niet verdiend. Dan verschijnt één van de personen bij de deur en geeft jou een persoonlijke les mee.
Een les die jouw inzicht geeft en bekrachtiging om op jouw intuïtie te blijven vertrouwen. Een les die aangeeft dat wanneer het lichaam vastzit er geen actie kan volgen. Een les die aangeeft dat beweging de weg is.
Hij zegt: ‘Als er geen doel is, is dit het resultaat’.
Het is nog vroeg. Je lichaam giert het uit van de spanning. Het was niet eng, het was heel heftig. Doorademen. En, je gedachten volgen je lichaam. Je springt uit bed en besluit: het is tijd om te releasen.
Je zet de dynamic van Osho aan en gaat terug naar jouw kindertijd en neemt de spanning van de nacht mee zodat jouw levensenergie kan afrekenen met de lading die onder de droom ligt, verborgen in jouw kindertijd..
Weer een laag gezien, doorvoelt en geheeld!
Usha
Diyavision Action by Choice