Een woord met heel veel kracht en verschillende ladingen, voor iedereen anders. Ik denk er al heel lang over om een stuk te schrijven over liefde. Daarvoor heb ik nogal wat zelfonderzoek gedaan en er staat nog veel werk te doen.
Nu weet ik: liefde is mijn intuïtie volgen, mij door mijn leer- en nieuwsgierigheid laten leiden. Liefde is uit mijn comfort zone gaan en nieuw dingen ondernemen. Liefde is onderuit gaan en dat ook mogen van mezelf. Liefde is voelen wat iets met mij doet en luisteren naar dat gevoel. Liefde is er zijn voor mijzelf, voor mijzelf komen opdagen. Liefde is dankbaar zijn voor wat er is en wie er hebben bijgedragen aan het ontdekken van mezelf, zowel de fijne als de harde lessen.
Ik kon bij het horen van het woord liefde in tranen uitbarsten en me enorm eenzaam voelen. Liefde is iets voor anderen, niet voor mij. Dat verdien ik niet.
Maar wat is liefde? Wat verdien ik dan niet? Dat wist ik eigenlijk zelf ook niet. Ik besefte niet eens wat ik niet verdiende of wat niet voor mij was weggelegd. En wat ik niet ken, kan ik ook niet geven en zeker niet voelen. Dat zijn overtuigingen die behoorlijk belemmerend werken!
Toen leerde ik over de vier bewustzijnsstaten waar beperkende overtuigingen in worden opgeslagen én hoe deze getransformeerd kunnen worden naar bekrachtigende overtuigingen!
Die inzichten brachten veel helderheid en mijn zelfonderzoek ging verder. Een paar situaties waarin je jezelf kunt kwijtraken en wat de gevolgen kunnen zijn:
wanneer je basisrecht om er te mogen zijn wordt beschadigd. Bijvoorbeeld door letterlijk te zeggen dat je er niet had mogen zijn of dat je een blok bent aan iemands been. Door dit te doen worden jouw grenzen overschreden.
wanneer je basisrecht om te handelen wordt beschadigd. Bijvoorbeeld door te negeren, lacherig of honend te doen wanneer je acties onderneemt die in lijn zijn met wie jij bent én met wat jij wilt ervaren. Door dit te doen, wordt jouw creatiekracht afgenomen.
wanneer je basisrecht om te mogen spreken wordt beschadigd. Bijvoorbeeld door je af te breken als je iets wilt zeggen, door je niet aan het woord te laten of een oordeel te hebben over hetgeen je te vertellen hebt. Door dit te doen wordt jouw stem om jouw waarheid te spreken van je afgenomen.
Ik was niet gewend vanuit huis complimenten te ontvangen, omdat alles wat ik was en deed werd afgekraakt of binnen een bepaalde kring werd besproken. Het was altijd gissen of wat ik deed 'goed' was. Door de cultuurschok (ouders), generatiekloof en leeftijdsverschil (met kinderen van mijn vader) én ongewenste gezinssamenstelling (samengesteld gezin) begon ik me steeds meer aan te passen aan de ander en mezelf af te zonderen. Ik realiseerde me nog niet dat aanpassen een onmogelijke taak was die ik mezelf had opgelegd.
Ik begon te vergelijken ('die ander krijgt in die situatie zo'n reactie, dat ga ik ook zo doen zodat ik ook word gezien'). Van binnen werd ik letterlijk verscheurd als iemand zei dat ik iets goed deed. Ik verwachtte het niet dat er iets aardigs gezegd werd. In de loop van de tijd sloeg deze houding letterlijk om en reageerde ik extreem tegenovergesteld. Ik kreeg letterlijk verwachtingen. Als ik geen reactie kreeg: : ''waarom zegt niemand er wat van' en als er wel iets gezegd werd, kwam mijn ego: 'ik ben zo geweldig dat ik dit kan'. Opbouwende kritiek ofwel feedback was ongewenst. Ik begon grenzen te overschrijden. Ik zag geeneens dat die er waren. Alles draaide om mij: hoe doe ik het, mag het gezien worden, moet ik nog iets harder mijn best doen of naar de hel met iedereen...
Ik had mezelf aangeleerd om niet bij mijn gevoel te komen, waardoor ik gevangen raakte in de tegenstellingen, zoals van volledig waardeloos voelen tot er mogen zijn, van slachtoffer naar held, van super down naar super opgewekt én omgekeerd. Ik dacht in polariteiten: van het ene extreme naar het andere.
Het vreemde is dat de chemie in mijn lichaam veranderde.
Toen ik positieve woorden niet kon ontvangen, voelde ik in mijn hele lichaam een gevoel van schuld en onvermogen om te ontvangen: 'nee, joh dat kan niet, die persoon vergist zich, het is niet voor mij bestemd, de anderen zijn beter... etc...' . Ik voelde energie door mijn lichaam stromen die ik niet kon plaatsen en als gevolg begon ik meestal te huilen. De zenders stonden meestal perplex en wisten zich geen houding wat zij met mij aan moesten. Een herinnering komt op van een collega die mij op mijn verjaardag verraste met een telefoontje om mij gezamenlijk met het team toe te zingen. Ik schrok me letterlijk kapot, moest er van huilen en wist totaal niet wat me overkwam. Wat ik toen voelde, was schaamte dat ik van zoiets liefs ging huilen. Het was nog anders geweest als ik het wel had kunnen ontvangen, maar dat lukte mij ook niet. Mijn gedachten gingen meteen naar de 'vergeten' verjaardagen waar ik er niet toe deed. Voor mij was mijn verjaardag niet meer belangrijk, en nu komt iemand mij vertellen dat het wel belangrijk zou zijn? En dit patroon deed zich ook in andere jaren voor. Hierbij vanuit grond van mijn hart: dank jullie wel dat jullie er waren en sorry!
Er vond een verschuiving plaats in mij. Ik wilde de woorden wel ontvangen en mijn emoties onder controle houden. Mijn houding veranderde en ik ging in de verdediging- én aanval. In plaats van de woorden te ontvangen en de zender hiervoor te bedanken, ging mijn aandacht naar degenen die het volgens mijn perceptie niet goed met mij voor hadden. Als gevolg begon ik mijn emoties weg te stoppen, want wat ik niet zie is er niet, en begon de onbalans in mijn lichaam steeds meer vorm te krijgen. En mijn ego kreeg steeds ruimer baan. En de afstand tussen mij en mijzelf werd steeds groter.
Ik wist niet hoe ik dankbaar kon zijn en omarmen wat er was, in het hier en nu.
Nu weet ik: liefde is mijn intuïtie volgen, mij door mijn leer- en nieuwsgierigheid laten leiden. Liefde is uit mijn comfort zone gaan en nieuw dingen ondernemen. Liefde is onderuit gaan en dat ook mogen van mezelf. Liefde is voelen wat iets met mij doet en luisteren naar dat gevoel. Liefde is er zijn voor mijzelf, voor mijzelf komen opdagen. Liefde is dankbaar zijn voor wat er is en wie er hebben bijgedragen aan het ontdekken van mezelf, zowel de fijne als de harde lessen.
Mensen komen in je leven om jouw bewust te maken van de beperkingen die je jezelf oplegt.
Het is ook Liefde om jezelf volledig te omarmen zoals je bent en wie je bent.
Mijn 'thuisnaam' was Shanti. en betekent vrede. Deze naam heb ik, door de manier waarop ik met mij liet omgaan, gehaat ('kijk je ogen, kijk je neus, kijk kijk kijk je wordt boos, wat jammer nou... je moet vrede zijn.., ). Deze naam had ik afgelegd, omdat het mijn verleden overschaduwde, mijn beeld van perfecte volmaaktheid en onschuld.. Er was altijd oorlog in mij, met mezelf, met mijn ouders, met mijn omgeving. Maar tijdens mijn spirituele journey ben ik de naam steeds meer gaan omarmen. Op 11 november 2020, bijna een jaar geleden, heb ik hier over geschreven op fb. Het is zo mooi om te ervaren hoe het proces zich in mij heeft verdiept en de negatieve lading is omgebogen.
Ben jij benieuwd hoe jij belemmerende overtuigingen in jouw leven kunt ombuigen en nieuwe bekrachtigende overtuigingen kunt integreren in jouw systeem? Maak een afspraak voor een transformerende sessie op www.diyavision.nl.
Comments