Mijn zoektocht is heel low profile begonnen. Opgegroeid als zwarte schaap binnen een samengesteld gezin, jongste van de 14 kinderen. Ik kon redelijk op mijn intuïtie vertrouwen. Mijn intuïtie is van kinds af aan erg sterk aanwezig geweest. Ik wist gewoon. Het was niet verklaarbaar hoe. Vaak dacht ik dat de informatie door de mensen om me heen werd gegeven en begon ik te vertellen of vragen te stellen. Uit de reacties begreep ik dat het geen zaken waren waar ik me mee mocht bemoeien of überhaupt over na mocht denken.
Mijn intuïtie liep uiteindelijk deuken op en ik begon steeds minder op mijn intuïtie te vertrouwen. Om een lang verhaal kort te houden: het kwam er op neer dat ik overal bevestiging voor probeerde te krijgen. En na een aantal confrontaties heb ik mijn eigen kracht weggegeven in de hoop er 'bij te mogen horen'. Het credo was: 'geef maar het gevoel dat ze erbij hoort'.
Ik zie alles wat er na is gekomen als een les om te komen waar ik nu sta. Om liefde te mogen ervaren en wie ik werkelijk ben, heb ik eerst mogen ervaren wat een liefdeloze omgeving is, heb ik mijn gevoel uitgeschakeld omdat het te pijnlijk is om het gevoel te hebben er wel bij te horen en dat dit dan toch niet zo blijkt te zijn, heb ik zelf de tiran uitgehangen waar ik me in mijn leven tegen heb afgezet en heb ik zelf de onrecht belichaamd waar ik juist een vuist tegen maakte.
