Daar zijn de gedachten weer. Gekoppeld aan de herinneringen uit mijn hele leven. Herhaling van situaties en gebeurtenissen alsof de videorecorder automatisch terugspoelt en afspeelt. Soms zit er een nieuw bandje in en lijkt het alsof er nieuwe film afspeelt. Maar niets is minder waar.
Wat steeds hetzelfde blijft: het gevoel die het oproept en de intensiteit ervan. De mensen zijn anders, de omgeving is anders. Maar de pijn, schaamte, verdriet en lijden, maar ook de vreugde en harmonie komen er in terug. Ik zie het en stop het weg als het oncomfortabel wordt. Weg is weg denk ik dan. Maar of dit echt zo is? Waarschijnlijk niet.
Door het gevoel vaak genoeg weg te stoppen, ben ik het contact met mezelf verloren. De enige verbinding die er echt toe doet.
Hoe kan ik dit beter herstellen dan door weer het contact met mezelf opnieuw aan te gaan. Onderzoeken wat de thema's zijn die een rol spelen in mijn leven, zonder oordeel. Voelen wat er is en er laten zijn. Wat een wereld schuilt er achter de thema's die in het leven van ons allemaal afspelen. Een wereld van drama, schaamte, pijn, verdriet en lijden. Hoe vaak zien we dit niet als 'normaal'. Ook hier moeten we niet normaal maken wat niet normaal is. Lijden is niet normaal. Lijden is ook niet eigen schuld dikke bult.
Geen oordeel, geen beoordeling, geen veroordeling. Wees zacht, voor jezelf én voor de ander. Het is een proces. Gun jezelf de tijd en ruimte.
Comments