Zelfonderzoek geeft zoveel inzicht. En moeilijk is het niet. Je hebt er niet veel van buiten jezelf voor nodig. En met wat discipline en wil krijg je er steeds meer liefde voor jezelf voor terug.
'Lieverd, kan je ook wat rustiger aan doen? Wat is t dat je voor voortdrijft als een sneltrein met 100.000 km per uur?' šHuh, nou nee... Ogenschijnlijk kleine opmerkingen kunnen uitrollen tot een mega obstakel voor degene aan wie dit geadresseerd wordt. Ik weet niet hoe dit bij een ander werkt. Bij mij is niet de eerste reactie 'nee waar bemoei je je mee' maar ik voel me 'schuldig' omdat ik blijkbaar in mijn eigen flow zat en dat dit eigenlijk niet kan of normaal is.
Zo is dit gevoel sinds vorig jaar maart bij mij uitgegroeid tot een sneeuwbal. Een onbestemd gevoel. Een gevoel dat niet thuisgebracht kan worden. En elke keer als ik deze persoon zag of sprak groeide het gevoel dat ik vooral geen enthousiasme naar deze persoon kon uiten. En groeide mijn schuldgevoel dat ik vooral niet in mijn flow mocht zitten. En het ergste is dat het gevoel blijft kleven en zich op onbewust level in meer aspecten van mijn leven verder ontvouwt.
Ondanks dat het niet goed voelt, om de opeenstapeling van goedbedoelde adviezen en de blikken die ik opvang, blijf ik in het onbestemde gevoel zitten en beken ik geen kleur. Sterker nog: ik probeer te pleasen, aardig en zelfs ' grappig' te zijn. Tot de ander dit op een dag wel doet en mij als een blok laat vallen. Ongeacht wat een ander doet, is het wel belangrijk om voor mezelf te kiezen op het moment dat iets onverwachts op me afkomt en ik me er niet lekker bij voel. Het enige wat op dat moment telt is of ik genoeg van mezelf hou om mezelf op de eerste plek te zetten en niet de mening, oordeel of afgunst van de ander ga proberen te plaatsen. Hoe kies ik dan voor mezelf? Door zo'n opmerking opzij te schuiven, groeit de kleine sneeuwbal gedurende de tijd steeds meer uit tot een groter formaat door alle vlokjes die eraan blijven plakken en ogenschijnlijk en op zichzelf onschuldig zijn. Opzij schuiven is hetzelfde als mezelf en het gevoel dat het bij mij oproept negeren. Negeren is geen optie. Wat dan wel? Het gevoel blokkeert namelijk wel een gepaste reactie. Met zelfonderzoek wat dit gevoel bij mij oproept ben ik tot de diepere lagen gekomen. De reden wat het is dat ik me keer op keer niet kan uitspreken. Elke situatie is een les om je in beweging te brengen. En als het gevoel onbestemd is, dan moet je het gaan adresseren, kleur bekennen, weten waar je voor staat. Dit kan niemand je vertellen.
En dan kan je zomaar op heel oude situaties uitkomen waarin deze lessen je ook zijn voorgeschoteld. Wanneer heb ik de mening en oordeel van een ander boven die van mezelf geplaatst? Wanneer ben ik de liefde voor mezelf verloren en ben ik vergeten met de ogen van mijn ziel te kijken, voelen en leven? En dit maakt zelfonderzoek zo belangrijk. Dat brengt me terug op de vraag:
'Lieverd, kan je ook wat rustiger aan doen? Wat is t dat je voor voortdrijft als een sneltrein met 100.000 km per uur?' Oja zeker wel maar dat wil ik nu niet. Wat mij voortdrijft is liefde voor mezelf omdat ik er toe doe. š
Ik veroordeel mezelf niet meer en sta niet meer toe dat een ander op mijn rem trapt door eigen beperkingen, aannames en oordeel op mij te projecteren.
De volgende keer dat een onbestemd gevoel langskomt hoop ik toch eerder het onderzoek te doen. Catch it before it prisons me!