Sinds heel jonge leeftijd heb ik naar hoe ik het nu benoem, een angst opgebouwd voor beweging, mensen en bepaalde omgeving. Dit compenseer(de) ik door zelf heel druk te zijn in mijn mimiek, lichaamsbeweging en vooral in mijn hoofd. Ik kon geen harmonie vinden. Er was onzekerheid en de wens om te voldoen. Maar waar aan en aan wie? Na teleurstellingen en hoofd stoten, trad mijn overleving in... Niet willen zien, rebelleren, agressie en woede. Maar dat ben ik niet. De neerwaartse spiraal was ingetreden.
Nu de sluier begint te vervagen, zie ik andere dingen. Negatieve emoties zijn lagere vibraties die me letterlijk mee namen naar een andere tijdlijn. Negatieve emoties ontstaan door bewust en onbewust niet mijn eigen waarheid te leven. Geen andere keuzes te durven maken.
Van overleven naar leven.
Bewust worden van de patronen zorgt ervoor dat ik nu andere keuzes kan maken.
Keuzes in lijn met mijn zielsgave.
Dit betekent dat dit andere keuzes zijn dan die andere mensen maken.
En dat ik de dingen op een andere manier uitdraag dan andere mensen.
En dat andere mensen hier een mening over hebben. Of een oordeel. Of gewoon mij laten ZIJN.
De verschuiving naar leven is de verschuiving naar de tijdlijn van liefde. Op mijn tijdlijn komt steeds meer Liefde. Liefde van en voor de Godsvonk in mij. De levensenergie, de nectar, de honing, de kracht om te helen en te groeien.
Door mijn zielskwaliteiten in mijn leven uit te dragen, bestaat er geen gewenste resultaat meer. Geen wens om te voldoen. Geen wens om te hechten. Geen wens om los te laten.
Door mijn zielskwaliteiten uit te dragen voel ik mijn levensenergie stromen. De helende kracht baant zich een weg door mijn aderen naar de kleinste cellen. Rillingen, zachte schokken bevestigen het zacht loslaten van wat er niet meer hoeft te zijn.
Niet opnieuw beleven en herinneren van de pijn, alleen doorstromen. De emoties worden losgeweekt en als kiezelsteentjes meegenomen door de stroming.
Waar ik vroeger in de aanval ging, de pijn niet wilde voelen en letterlijk verkrampte in de angst om niet te willen zien wat er is, voel ik nu de transformatie.
Geen wegduiken meer, de pijn aankijken en benoemen, soms voor mezelf soms hardop. Maar altijd eerst in mezelf de stroming voelen.
Mijn lichaam verzacht. Ik verzacht.
Het is okay. Ik ben genoeg.
Jai Ma Laksmi