Een halfbroer zei eens in mijn jongere jaren vol quasi medelijden: 'ach voel jij je alleen...' Ik snapte de toon niet omdat ik graag alleen was en ben, nog steeds..., en er een verschil is tussen alleen zijn en alleen zijn. Het effect, of ik alleen ben en in mijn kracht sta of uit mijn kracht raak, lijkt af te hangen van de mensen om me heen. En dit laatste is een overtuiging die mij belemmerd. Ik besef dat het een keus is: hou ik mijn kracht of geef ik mijn kracht weg?
コメント