De dood heeft mij altijd op meerdere vlakken gefascineerd. De verhalen over wat er gebeurd voor en na de dood en wat voor energieën zich ophouden op begraafplaatsen, vond ik als kind boeiend om naar te luisteren. Perioden heb ik nagedacht over zelf beëindigen van mijn leven. Dit begon al in mijn tienerjaren. Later heb ik serieus nagedacht om een carrière switch te maken naar de uitvaartbranche. Ik hield er het beeld op na dat een overlijden een verdere voortzetting is van die persoon in een andere vorm en dat dit gevierd mocht worden. Toch heb ik in de loop der tijd een angst opgebouwd voor de dood.
Op 17 juli, de geboorte- én sterfdag van mijn moeder, heb ik een doodsritueel ondergaan. Dit is een heilig proces waarin een doodsproces wordt nagebootst. Je legt jezelf als het ware ter wake neer en degenen die achter blijven doorlopen een rouwproces waar je getuige van bent. Hoe dit precies vorm krijgt, kan ik niet vertellen omdat dit niet aan te bevelen is om in privésfeer na te bootsen. Het is wel een intens proces waarbij veel los komt. Tijdens het ritueel zelf voelde ik veel verdriet op komen. Het leek niet zo zwaar verder, maar toen ik op een gegeven moment weer mijn ogen open mocht doen en ging zitten voelde ik me heel raar alsof ik buiten mezelf was. De begeleiding hielp mij te gronden en weer helemaal terug te komen in mijzelf. Hierna doorliep ik het proces voor de deelnemers uit mijn groep en ik voelde hoe intens en heilig het was.
De hele week erna heb ik me dichter bij mezelf gevoeld en in lijn met wie ik ben en wil zijn. Het voelde als het loslaten van een oude ik en het verwelkomen van mijn Zelf.
Van dit proces ben ik een week later overgestapt op een ander proces. Gisteren heb ik namelijk een wandeling langs leylijnen op een krachtplaats in Holten gemaakt. Ook dit is een intens proces die meer in gang heeft gezet dan ik had gedacht.
Om de energie nog beter te ervaren, heb ik een deel op blote voeten door een bos gelopen. Ik voelde letterlijk energie door mijn voet de aarde inschieten en andersom. Ik zocht een plek waar ik me toe aangetrokken voelde. Hier deed ik een meditatie om mijn chakra's en energieveld op te vullen met de Mahatma energie en te gronden en verankeren. Het voelde alsof moeder Aarde mij opnam en verwelkomde: 'Kom maar thuis kindje'. Heel liefdevol, warm en zacht. Hierna zijn we (met schoenen aan) de begraafplaats opgelopen waar heel veel (ook heel jonge) Canadese militairen begraven zijn. Ik werd tot een boom aangetrokken waar ik een poosje in het gras heb gemediteerd en me verbonden voelde met de boom. Op de hele begraafplaats heb ik een serene stilte en veel licht gevoeld. Er lagen soldaten van 19 jaar, naamloze soldaten, militairen met rang. Ik vond het erg aangrijpend om daar te zijn en te realiseren dat er een tijd is geweest waar mensen voor onze vrijheid hebben gevochten. Hun leven hebben gegeven. En hoeveel heeft de wereld nu echt geleerd van deze tijd?
Tijdens de deathride werd gezegd: wie angst heeft voor de dood, heeft ook angst om te leven. Een groot deel van mijn leven heb ik nagedacht over hoe het zou zijn om geen deel meer uit te maken van het leven. In een week tijd heb ik twee intense procesdagen doorlopen die nauw samenhangen met de dood én het leven. De impact van deze twee intense procesdagen dringt nu tot me door. Sinds vanochtend voel ik veel beweging én stilte in mij. De behoefte om terug te trekken is groot. Dit ervaar ik als een blessing.
Ik wens iedereen veel wijsheid en liefde.
In liefdevolle DiyaGroet,
Usha
